و بـَـدبـَختے مـــا
از آنجــا شُــروع شــد کــه پنداشتیـــم
مُحــرم یــک دَهــه می آیــد و می رود.
مُحــرم از کِے هَســت شــد؟
آیـا تـا بـه حـــال از خودت پُرسیده اے؟
آرے
از آن زَمـــان کـه غَـدیــر نیســت شُـــد.
غَدیر را نیست کردند و ما نظاره کردیم.
وَقتے غدیـــر فرامـــوش شــد.
مُحــــرم بَــرپــــــا شــد.
محـــرم عــزاے نادیــده گرفتـن غدیـــر اسـت . .
