یا حسین (ع)

 

یا من فلق البحر لبنی اسرائیل فأنجاهم...
و توی دلت می گفتی عباسم... این بار قرار نیست دریایی شکافته شود... و کسی راه باز کند ...
گفتی... یا من دعَوتُه مریضا فشفانی و عریانا فکسانی و جائعا فأشبعنی و عطشانا فأروانی...
خدایا! تو زیاد به حسینت مهربانی کرده ای... زیاد گرسنگی و تشنگی اش را رفع کرده ای... این یک بار تشنگی حسینت را طاقت بیاور... حسین تو کسی نیست که کسی از پیش او دست خالی برگردد... بگذار این بار پیراهنش را هم...
گفتی... فبأیّ شیء أستقبلک یا مولای أبسمعی أم ببصری ام بلسان أم بیدی أم برجلی ألیس کلها نعمک عندی و بکلّها عصیتک...
خدایا!... زبان حسین خشکیده باشد... چشم هایش سیاهی برود... همه بدنش قطعه قطعه شده باشد... حسین را می بخشی؟
گفتی... اللهم إنّک یجیب المضطر و تکشف السّوء و تغیث الکروب و تشفی السقیم و تغنی الفقیر و تجبر الکسیر و ترحم الصغیر و تعین الکبیر و لیس دونک ظهیر و لا فوقک قدیر و أنت العلی الکبیر المطلق المکبل الاسیر یا رازق الطفل الصغیر یا عصمة الخائف المستجیر...
خدایا فقط یک چیز هست که حسین هم طاقت دیدنش را ندارد...به بچه های کوچک حسین... وقتی از وحشت بین آتش ها می دوند... خودت رحم کن... زینب را خودت یاری کن... آخر آنها کسی را جز تو ندارند ...
گفتی... یا اجود الاجودین و اکرم الاکرمین الیک اقبلنا موقنین و لبیتک الحرام ءامّین قاصدین فاعنّا علی مناسکنا و اکمل لنا حجّنا...
خدایا هنوز حج حسین تمام نشده... هنوز حسین قربانی هایش را نداده...کمکش کن که...
راوی می گوید حسین به اینجا که رسید از چشم های زیبایش مثل دو مشک ، اشک سرازیر بود...
یا اسمع السامعین...هرچقدر دوست داری مناجات حسینت را گوش کن...
یا ابصر الناظرین... سیر حسینت را تماشا کن...!
یا رب یا رب یارب...
راوی می گوید حالا دیگر صدای گریه ی اهل بیت هم به آسمان بلند شده بود...
فکر کن...با هرکدام از این صداهای گریه باید یک بار جدا عرفه خواند...
با صدای گریه ی عباس... صدای گریه ی زینب ...صدای گریه ی رباب... صدای گریه ی قاسم ...صدای گریه ی عبدالله... حتی صدای گریه ی علی اصغر...
راستی چقدر جای حر و مسلم خالی بود...