عراقیان

نامه نگاری عراقیان:

 سرانجام نامه هایی برای حسین علیه السلام فرستاده شد.نویسندگان ضمن دریغ خوردن بر دگرگونی آیین اسلام و احکام شریعت٬ نوشته بودند: ما یزید را به خلافت نمی پذیریم و تنها تو را امام خود می دانیم.نعمان بن بشیر را که از سوی یزید حاکم کوفه است به رسمیت نمی شناسیم و در نماز او حاضر نمی شویم.

بقیه در ادامه مطلب ....

در کوفه صدهزار مرد شمشیر زن برای یاری تو آماده است.اگر دعوت آنان را نپذیری و به حمایت دین برنخیزی٬ نزد خدا مسئول خواهی بود. دو گروه نامه به دست امام رسید. یکی در دهم رمضان توسط عبدالله بن سبع الهمدانی و عبدالله بن وال تمیمی.گروه دوم هم دوازدهم رمضان توسط قیس بن مسهر ؛عبد الرحمن بن عبدالله و عمارة بن عبید که بیشتر از یکصد و پنجاه نامه بوده به دست امام رسیده است.

همین که عدد نامه ها از حد متعارف گذشت٬ حسین علیه السلام لازم دید به مردم کوفه پاسخی دهد و آنان را در انتظار نگذارد.وی ضمن نامه ای کوتاه نوشت: پسر عموی خود مسلم را که مورد اعتماد من است نزد شما می فرستم تا از نزدیک وضع شما را ببیند و مرا مطلع سازد. اگر آنچه نوشته اید درست باشد نزد شما خواهم آمد.جناب مسلم ۱۵ رمضان به سوی کوفه حرکت کرد.

از آن سو تنی چند از هواخواهان بنی امیه و نیز گروهی که سود خود را در همراهی با دمشق می دیدند و همچنین کسانی که همیشه حساب روز مبادا را از نظر دور نمی داشتند٬ نامه هایی به شام فرستادند و به یزید نوشتند اگر کوفه و عراق را می خواهی باید حاکمی لایق برای این شهر بفرستی٬ چراکه نعمان بن بشیر مردی ناتوان است یا خود را به ناتوانی می زند. یزید با مشورت «سر جون» ٬ مشاور رومی خود٬ حکومت کوفه را هم به عبیدالله پسر زیاد که حاکم بصره بود داد. از طرف دیگر٬ مسلم در تاریخ پنجم شوال با نامه امام به کوفه رسید. مردم شهر با شور و شعف و گرمی بسیار او را پذیره شدند و او که مردی مسلمان و پاک اعتقاد بود و گمان نمی کرد اینان که با چنین اشتیاق با او بیعت می کنند٬ به آسانی هم از وی جدا می شوند و گرد او را خالی می سازند٬ وقتی استقبال مردم را دید نامه ای به حسین علیه السلام نوشت که: مردم کوفه و عراق همگی پیرو تو و منتظر رسیدن تو هستند. صلاح در این است که زودتر به عراق بیایی.

عمر سعد با لشکر انبوه به مکه رفت تا امام حسین علیه السلام را دستگیر کند. چون نامه مسلم به امام رسید ایشان در هشتم ذی حجه با زنان و فرزندان و گروهی از یاران خود روانه عراق شد.عبیدالله نیز پس از دریافت دستور یزید روانه کوفه گردید.عبیدالله مردم عراق و بخصوص کوفه را خوب می شناخت.او می دانست با مردم کوفه چگونه رفتار کند زیرا پدرش چندین سال در این شهر حکومت می کرد. عبید الله از همان روزهای نخست با تهدید و تطمیع٬  مردم سرشناس را با خود همراه کرد و با همراهی آنان دیگران را سرجای خود نشاند.با گماردن جاسوس؛ مخفیگاه مسلم را یافت. نخست هانی بن عروه را٬ که به مسلم پناه داده بود٬ زندانی کرد.

مسلم با هواخواهان خود به جنگ برخاست اما این مردم که شمار آنان را تا یکصد هزار تن نوشته اند٬ بی آنکه درگیری چندانی داشته باشند و یا شجاعتی از خود نشان دهند و یا متحمل تلفاتی سنگین شوند در مدت یک روز از گرد مسلم پراکنده شدند٬ چنانکه چون نماز شام را خواند یک تن همراه او نبود.سرانجام جایی را که مسلم به آن پناه برده بود را معلوم کردند. مسلم دستگیر شد و به امر عبیدالله او و هانی را کشتند و تن بی سر آنان را در بازارهای کوفه با ریسمان کشان کشان از این سو بدان سو بردند. ثروتمندان و بزرگان کوفه چنان در خانه های خود خزیدند که گویی هیچ حادثه ای رخ نداده است.

ورود امام به کربلا:

حسین علیه السلام در بین راه مکه به عراق(۲۶ ذی حجه) در منطقه ای به نام زَباله(نزدیکی کوفه)  از کشته شدن مسلم و هانی و پیمان شکنی مردم کوفه آگاه شد و همراهان خود را نیز آگاه ساخت و به آنان رخصت داد که اگر می خواهند؛ او را ترک گویند. گروهی رفتند اما خویشاوندان وی و تنی چند از یاران مخلص و با ایمانش از او جدا نشدند. همینکه امام به نزدیکی کوفه رسید (۲۷ ذی حجه) با پیش  قراولان سپاهیان پسر زیاد رو به رو شد. سردار لشکر که نام او حرّ ٬ پسر زیاد٬ از تیره بنی ریاح بود از حرکت امام به سوی کوفه جلوگیری نمود و امام به سمت سرزمینی به نام البیضَه حرکت کردند.

سرانجام حرّ٬ امام حسین علیه السلام را؛در دوم محرم سال ۶۰(ه.ق) در سرزمینی به نام کربلا فرود آورد. حاکم کوفه چون از رسیدن امام به نزدیکی کوفه خبر یافت٬ لشکری به سرکردگی عمر٬پسر سعد بن ابی وقاص به پیشباز او فرستاد(سوم محرم). عبیدالله می خواست از حسین علیه السلام برای یزید بیعت بگیرد اما حسین نپذیرفت و آماده جنگ شد.

پایان زندگانی هر کس  به مرگ اوست

                                                 جز مرد حق که مرگ او آغاز دفتر است