یا امام حسن مجتبی (ع) ادرکنی

به نام رب جلیل

گفتی وفادار

به اندازه انگشتان یک دست می داشتی

از در صلح با معاویه در نمی آمدی

چه زخم ها داشته ای

از تیغ دشمنان

طعنه یاران دست به سفره و

مشت بر پیشانی

تا سبوی آبی که همسرت

برای رفع عطش

با زهر هلاهل در گلویت جاری ساخت

شاید کسی جز حسین

تنهاییت را درک نکرد

نمی دانم

آنگاه که بر دوش ها می رفتی

کسی به چشم های حسین

نگاه کرد یا نه

اشک هایش را دید یا نه

نمی دانم

نمی دانم

حکمتش را نمی دانم

رشادتت را در صفین و نهروان

نادیده گرفتند و

 امامت تان را برحسین

که گوش به فرمان شما داشت

و ندیدند سفره سخاوت تان را

که نصیب دوست و دشمن می شد

و فراموش کردند

سیدالشباب اهل جنت هستی و

اشبه الناس به پیغمبر

شاید راز هلهله آن شب یاران سفیانی

که برجنازه ات تیر می انداختند

همین شباهت با محمد باشد

محمد را کشتند !

محمد را کشتند!

که جشن انتقام

ریشه ای عمیق در جاهلیت اعراب دارد

و چه خوب

به اصالتشان باز گشتند

سلام

و فردا مصیبت جانکاه رحلت نبی اکرم صلی الله علیه و آله 

 

و شهادت سبط مظلومش حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام. 

 

و چه باید گفت از این مصیبت ؟