یه روز یه ترک و یه رشتی و یه اصفهانی ...

یه روز یه ترک بود...اسمش ستار خان بود، شاید هم باقر خان. شجاع بود و نترس. در دوران استبداد که نفس کشیدن هم جرم بود ، با کمک دیگر مبارزان ترک، در برابر دیکتاتوری ایستاد او برای مردم ایران ، آزادی می خواست و در این راه ، زیست و مبارزه کرد و به تاریخ پیوست تا فرزندان این ملک ، طعم آزادی و مردمسالاری و رهایی از استبداد را بچشند. 

یه روز یه رشتی بود...اسمش میرزا کوچک خان بود، میرزا کوچک خان جنگلی. او می توانست از سبزی جنگل های شمال و از دریای آبی اش لذت ببرد و عمری را به خوشی و آرامش سپری کند اما سرزمین اش را دوست داشت و مردمانش را و برای همین در برابر ستم ایستاد آنقدر که روزی سرش را از تنش جدا کردند. 

یه روز یه اصفهانی بود...اسمش حسین خرازی بود وقتی عراقی ها به کشورش حمله کردند ، جانش را برداشت و با خودش برد دم توپ و گلوله و خمپاره. کارش شد دفاع از مردم سرزمینش ، از ناموس شان و از دین شان. آنقدر جنگید و جنگید تا در یکی از روزهای آن جنگ بزرگ ، خونش بر زمین ریخت و خودش به آسمان رفت. 

یه روز یه ... ترک و رشتی و فارس و کرد و لر و اصفهانی و عرب و ...!تا اینکه یه عده رمز دوستی ما رو کشف کردند و به تلاش برای شکستن قفل دوستی ما افتادند و از آن پس........
"یه روز یه ... بود" 
را کردند جوک تا این ملت ، به جای حماسه های اقوام این سرزمین که به عشق همدیگر، حتی جانشان را هم نثار کرده اند ، به "جوک ها " و "طعنه ها" و "تمسخرها" سرگرم باشند. 

« و چه قصه غم انگیزی...» 

میدونی آخر بی معرفتی و ناسپاسی کجاست؟ 

 نمیدونی؟!