ظهور

                           جانا   دلم   ز   درد   فراق   تو   کم   نسوخت

                           آخر  چه  شد  که  هیچ دلت بر دلم نسوخت؟

                             نزد   تو   نامه   اى   ننوشتم   که   سوز    دل

                            صد   بار  نامه  در  کف  من  با  قلم   نسوخت

                            بر    من    گذر    نکرد   شبى   کاشتیاق    تو

                           جان   مرا   به   آتش  ده  گونه  غم   نسوخت

                              در   روزگار  حسن  تو  یک  دل  نشان  که   داد

                                        کو لحظه لحظه خون نشد ودم به دم نسوخت          

                              یکدم   بنور    روى   تو   چشمم  نگه   نکرد

                               کاندر   میان   آن  همه  باران  و  نم   نسوخت

                             شمع    رخ    تو    از   نظر   من   نشد   نهان

                                تا  رخت  عقل  و خرمن صبرم به هم نسوخت

                                 گفتى    در    آتش   غم   خود   سوختم    ترا

                                  خود   آتش   غم  تو  کرا  اى  صنم   نسوخت؟

                                     کو  در  جهان  دلى  که  نگشت  از غم تو  زار؟

                                           یا  سینه  اى  کز  آن  سر زلف بخم  نسوخت؟