هوای آلوده شهر

پسرم عزیزم الان که این مطلب را می‌نویسم، حسابی دلم از هوای شهرم گرفته و دارم در آلودگی‌هایش نابود می‌شوم. بغض اجازه‌ی نفس‌کشیدن نمی‌دهد.  هوای شهر من خیلی آلوده است؛ اما نه آلوده از دود ماشین‌ها و منواکسید کربن  دلم از مردم شهرم گرفته…
دخترانی که همه‌ی وقت‌شان را برای آرایش‌های غلیظ صرف می‌کنند و تا می‌توانند در مقابل پسران شهر جولان می‌دهند؛…..
   پسرانی که همه‌ی وقت‌‌شان را برای  جذب دل دخترانی صرف می‌کنند که خود را زیر نقاب آرایش و زیبایی پنهان کردند . (البته چرایش را هنوز نمی‌فهمم. اگر تــو  می‌دانی به من هم بگو.)
دیگر شهر من بوی معنویت نمی‌دهد. همه فکر می‌کنند که برای همیشه زنده اند … پسربچه‌های شهر من خود را طلب‌کار بزرگ‌ها و روحانیون شهر می‌دانند؛ …. بماندکه بعضی روحانیون هم بر  طبل بی خیالی کوبیده اند . عزیزم اینجا  شهدا فراموش شده اند ….
کاش گریه هایم دلنوشته ام می شد تا درد دل  مرا می فهمیدی !
بگذریم ….
بعد از چند صباحی از بازگشت از بهترین سفر مشهد و برآورده شدن آروزیم…
بعد از گذشت چند صباحی از سفر مشهد مقدس ؛ وقتی از محل کار تا منزل را می آمدم؛ خود به خود دلم گرفت؛ دلم برای روزهای سفر تنگ شد؛ با خودم گفتم کاش برنمی‌گشتم؛
 ای کاش ارباب مرا می طلبید ... روزهای پر از ارادت خدمت به ارباب؛ روزهای پر از عشق...  و باز اشک است که روایتگر روزهای اردات من است ...  پسر عزیزم دلم از مردم شهرم گرفته...دلم آسمون مهتابی می‌خواهد... پسر عزیزم امروز  ساک جمع می کنم برای سفر به بهشت ، وضو می گیرم و دو رکعت نماز عشق ، از پیراهن شروع می کنم؛ ناگهان یاد پیراهن کهنه ای می افتم! کنار می گذارم...
بغض گلویم را پر می کند و ندای دلم بلند می شود:
سفر بهشت فقط یک دل عاشق می خواهد و پای استوار  ،‌ نگاهم به پایم می افتد!  و خطاب به قدم های دلم می گویم:
آماده باش برای پیاده ی عاشقانه تا بهشت ….
در سفری که ویژه دعوت می شوی باید ویژه باشی. مخصوصاً اگر عید  باشد و با پای دل راهی حرم یار شوی .